Fallow Deer

© 2020 Pierre Timmermans

Top: English
Bottom: Dutch

From en.wikipedia.org:

The fallow deer (Dama dama) is a ruminant mammal belonging to the family Cervidae. This common species is native to Europe, but has been introduced to Antigua and Barbuda, Argentina, South Africa, Fernando Pó, São Tomé, Madagascar, Mauritius, Mayotte, Réunion, Seychelles, Comoro Islands, Morocco, Algeria, Tunisia, Cyprus, Israel, Cape Verde, Lebanon, Australia, New Zealand, Canada, the United States, the Falkland Islands, and Peru. Some taxonomers include the rarer Persian fallow deer as a subspecies (D. d. mesopotamica), while others treat it as a different species (D. mesopotamica).

Male (buck):
The male fallow deer is known as a buck, the female is a doe, and the young a fawn. Adult bucks are 140–160 cm (55–63 in) long, 85–95 cm (33–37 in) in shoulder height, and typically 60–100 kg (130–220 lb) in weight; does are 130–150 cm (51–59 in) long, 75–85 cm (30–33 in) in shoulder height, and 30–50 kg (66–110 lb) in weight. The largest bucks may measure 190 cm (75 in) long and weigh 150 kg (330 lb). Fawns are born in spring around 30 cm (12 in) and weigh around 4.5 kg (10 lb). Their lifespan is around 12–16 years.

Much variation occurs in the coat colour of the species, with four main variants: common, menil, melanistic, and leucistic – a genuine colour variety, not albinistic. The white is the lightest coloured, almost white; common and menil are darker, and melanistic is very dark, sometimes even black (easily confused with the sika deer).

Common: Chestnut coat with white mottles, it is most pronounced in summer with a much darker, unspotted coat in the winter. The light-coloured area around the tail is edged with black. The tail is light with a black stripe.
Menil: Spots are more distinct than common in summer and no black is seen around the rump patch or on the tail. In winter, spots are still clear on a darker brown coat.
Melanistic (black): All-year the coat is black shading to greyish brown. No light-coloured tail patch or spots are seen.

White variants of fallow deer, in Beijing Zoo
Leucistic (white, but not albino): Fawns are cream-coloured; adults become pure white, especially in winter. Dark eyes and nose are seen. The coat has no spots.
Most herds consist of the common coat variation, yet animals of the menil coat variation are not rare. The melanistic variation is generally rarer, and white is very much rarer still, although wild New Zealand herds often have a high melanistic percentage.

A pair of fallow deer's antlers:
Only bucks have antlers, which are broad and shovel-shaped (palmate) from three years. In the first two years, the antler is a single spike. They are grazing animals; their preferred habitat is mixed woodland and open grassland. During the rut, bucks spread out and females move between them; at this time of year, fallow deer are relatively ungrouped compared to the rest of the year, when they try to stay together in groups of up to 150.

Agile and fast in case of danger, fallow deer can run at a maximum speed of 50 km-h (30 mph)[8] over short distances. Being naturally less muscular than other cervids such as roe deer, they are not as fast. Fallow deer can also make jumps up to 1.75 m (5 ft 9 in) high and up to 5 m (16 ft) in length.

Distribution and history:
The fallow deer is a Eurasian deer that was a native to most of Europe during the last interglacial. In the Holocene, the distribution was restricted to the Middle East and possibly also parts of the Mediterranean Basin, while further southeast in western Asia was the home of the Persian fallow deer, which is bigger and has larger antlers. In the Levant, fallow deer were an important source of meat in Palaeolithic cultures (420,000–200,000 BCE), as is shown by bones, also used for conserving the marrow to be eaten weeks after the kill, found in the Qesem cave, but the numbers decreased in the following Epipalaeolithic Natufian culture (10000–8500 BCE), perhaps because of increased aridity and the decrease of wooded areas.

Argentina:
The fallow deer was introduced to Victoria Island in Neuquén Province by billionaire Aaron Anchorena, who intended to increase hunting opportunities. He freed wildlife of European and Asian origin, making them common inhabitants of the island and competing for land and food with the native South Andean deer and Pudú deer.

Britain and Ireland:
The fallow deer was spread across central Europe by the Romans. Until recently, the Normans were thought to have introduced them to Great Britain for hunting in the royal forests. However, recent finds at Fishbourne Roman Palace show that fallow deer were introduced into southern England in the first century AD. Whether these escaped to form a feral colony, or whether they died out and were reintroduced by the Normans is not known.

Fallow deer are now widespread on the UK mainland and are present in most of England and Wales below a line drawn from the Wash to the Mersey. Populations in the New Forest and the Forest of Dean are long-standing, and many of the other populations originated from park escapees. They are not quite so widespread in the northern parts of England, but are present in most lowland areas and also in parts of Scotland, principally in Strathtay and around Loch Lomond. According to the British Deer Society distribution survey 2007, they have increased in range since the previous survey in 2000, although the increase in range is not as spectacular as for some of the other deer species. In Ireland, a long-established herd of about 450 is in Phoenix Park, Dublin.

A significant number of the fallow in the Forest of Dean and in Epping Forest are of the black variety. One particularly interesting population known as "long-haired fallow deer" inhabit Mortimer Forest on the England-Wales border, a significant part of the population has long hair with distinct ear tufts and longer body hair.

Rhodes, Greece:
The Rhodian population of fallow deer are smaller on average than those of central and northern Europe, though they are similarly coloured. In 2005, the Rhodian fallow deer was found to be genetically distinct from all other populations and to be of urgent conservation concern. At the entrance to the harbour of Rhodes city, statues of a fallow deer buck and doe now grace the location where the Colossus of Rhodes once stood.

United States:
The white-tailed deer (Odocoileus virginianus) was once classified as Dama virginiana and the mule deer or black-tailed deer (Odocoileus hemionus) as Dama hemionus; they were given a separate genus in the 19th century.

In more recent times, fallow deer have been introduced in parts of the United States. A small feral population exists on one barrier island in Georgia. Fallow deer have also been introduced in Texas, along with many other exotic deer species, where they are often hunted on large game ranches.

In Pennsylvania, fallow deer are considered livestock, since no feral animals are breeding in the wild. Occasional reports of wild fallow deer in Pennsylvania and Indiana are generally attributed to escapes from preserves or farms.

A herd of white fallow deer is located near Argonne National Laboratories in northeastern Illinois.
A small herd of 15 mostly white fallow deer resides at the Belle Isle Nature Zoo on Belle Isle in Detroit, Michigan. Until the turn of the 21st century, this herd had the run of the island; the herd was thereafter confined, with extirpation being the initial goal.

A small herd, believed to be the oldest in the United States, exists in Land Between the Lakes National Recreation Area (LBL) in far western Kentucky and Tennessee. The fallow deer herd in LBL "was brought to LBL by the Hillman Land Company in 1918. LBL's herd is believed to be the oldest population of fallow deer in the country, and at one time was the largest. Today, the herd numbers fewer than 150 and hunting of fallow deer is not permitted. Although LBL's wildlife management activities focus on native species, the fallow herd is maintained for wildlife viewing and because of its historical significance."[15]

South Africa:
Fallow deer have been introduced to Cape Province, South Africa.

Fallow deer are also popular in rural areas of KwaZulu-Natal for hunting purposes, in parts of the Gauteng province to beautify ranches, and in the Eastern Cape where they were introduced on game farms for the hunting industry because of their exotic qualities. Fallow deer adapted extremely well to the South African environment with access to savanna grasslands and particularly in the cooler climate ranges such as the Highveld.

New Zealand:
From 1860, fallow deer were introduced into New Zealand. Significant herds exist in a number of low-altitude forests.

Historical herds:
One noted historical herd of fallow deer is located in the Ottenby nature reserve in Öland, where Charles X Gustav of Sweden erected a dry stone wall some 4 km long to enclose a royal fallow deer herd in the mid 17th century; the herd still exists as of 2006.[17] Another is Phoenix Park in Ireland where a herd of 400–450 fallow deer descends from the original herd introduced in the 1660s.

Mating system:
Fallow deer are highly dimorphic, polygynous breeders the breeding season or rut lasts approximately 135 days. In the Northern hemisphere the breeding season tends to occur in the second half of October, while it occurs in April in the south, some matings can still occur before and after. This mating behaviour within the rut most often occurs in leks, where males congregate in small groups on mating territories in which the females’ only purpose for visiting these territories is for copulation. But there can be variation within fallow deer mating systems, other than the traditional behaviour of lekking different types of mating behaviours can include harems, dominance groups, stands, temporary stands, and multiple stands. Different populations, environmental variation, size, and even age can determine the type of variation within a fallow deer mating system. But lekking behaviour is the most commonly found and studied in nature, variation can be explained by three characteristics (1) The optimal strategy under specific environmental or social conditions, (2) The strategy of an individual may be dependent on the strategies of other individual males within the same population, and (3) Individual males may be less capable at gaining access to females since they can be outcompeted by other males that are more capable.

Lek mating systems are important to understanding, which leads to fewer studies focusing on the reproductive success of males away from the lek or other mating system types. The females are polyestrous, meaning that during their sexual cycle the females will "heat up" which means that they are ready to mate and willing to accept a male, but if this does not occur the "heat" will come repeatedly throughout the breeding season. The heat is usually referred to as increased serum progesterone levels in the female fallow deer and is associated with the corpora lutea. The male rut behaviour includes licking and sniffing the anal area of the female, also the hair below the vulva, this helps the male to determine if the female is fertile. A high-pitched whine is used many times to initiate mating behaviour, after the male displays this a number of times the female will eventually allow the male to mount; copulation can last as long a 5 minutes.

Ecology and mating system characteristics
Many deer species—including fallow deer—have a social organization which can be tremendously plastic depending on their environment, meaning that group size and habitat type are closely linked to herd size. It is important to note that most of the detailed research on the ecological characteristics and behaviour of fallow deer occur in large blocks of woodland, which means there may be some bias present. Fallow deer can be found in a variety of habitats when can range from cool and wet to hot and dry habitats. Fallow deer seem to have a preference for older forests with dispersed areas of grass, trees, and a variety of other vegetation. The largest herd occurs right before the rutting season, while the smallest groups are females with fawns. Throughout a large portion of the year the sexes remain separated and only congregate during the mating months, however, other patterns may be described; such as bachelor groups and even mixed groups.

In male fallow deers, their low frequency groans are produced by vocal tracts that are of consistent but complex shape. Experimentation showed that vocal production of these groans are dependent on both their nasal and oral cavities.

Ruts are characterized by males gaining the best territory possible to increase their odds for mating and are often characterized by the presence of females on stands.[19] During this time males will stop feeding to defend their ruts from subordinate males. Males defending this territory will often lose an average of 17% of their body weight, and the liver will exhibit steatosis which is reversible. Throughout breeding seasons, the male may obtain the same rut, in some cases, ruts can be held by more than one individual, some possibilities for this include high population density and less rut space, or more suitable habitats which can be shared.

Parental care:
After the females are impregnated the gestation period lasts up to 245 days and usually birth one fawn as twins can be quite rare. The females can conceive when they are 16 months, whereas the males can successfully breed at 16 months, but most do not breed until they are 48 months. The females can become very cagy just before they give birth to their fawn and find secluded areas such as a bush or cave, sometimes females will give birth near the herd. As soon as the female gives birth, the female will then lick the fawn to clean it, this helps initiate the maternal bond between the two, females are the only sex that provides parental investment; males do not participate in rearing the fawn.

After the birth of the fawn occurs, the females do not return to the herd for at least 10 days and for most of the days the mother is separated from the fawn, returning only to feed the fawn. The nursing period lasts about 4 months and happens every 4 hours each day. Rumination is a critical part of development in the fawn’ life, and this develops about 2 to 3 weeks into the fawns life. Females initiate the weaning periods for the fawn which lasts about 20 days; 3 to 4 weeks late the fawn will start to follow its mother, and they will finally rejoin the herd together. The mother frequently licks the fawn's anal area to stimulate suckling, urination, and defecation which is a critical part of the development of the fawn. Weaning is completed at around 7 months and at around 12 months the fawn is independent, after the 135 days of reproduction, the rut comes to an end which can be characterized by the changes in group size and behaviour.

Contests and weaponry:
Since fallow deer are polygynous species that congregate once every year, males must fight to obtain access to estrous females. The relationship between antler size and body condition can be treated as indicators to reflect body condition within a given year. These secondary sexual characteristics can have dual functions which include the attractiveness of males which females can ultimately choose, and fighting ability of the male. It was found that males with larger antlers had higher mating success, where asymmetrical antlers did not. When males develop their antlers, there are always trade-offs between reproduction and survival which can shape the decision in an individual's choice. Genetic variations exist within fallow deer populations with variable antler growth, males that exhibited faster-growing antlers early in life are able to grow longer antlers without any significant cost, this shows that there is, in fact, phenotypic variation among fallow deer populations.

Aggressive behaviour is often observed when individuals are seeking out mates, scarce resources, and even territories. Species that compete using their weapons usually engage when there is a mutual agreement, but if there are any noticeable asymmetries such as a broken or lost weapon this may alter the behaviour of an individual to engage in a fight. Likelihood and severity of antler damage were looked at in fallow deer, to test whether antler damage was associated with contest tactics and duration; and if there was an association with the tendency for individuals to engage in fighting. Individuals with undamaged antlers were more likely to attack using high-risk tactics which included jumping clashing, or backward pushing behaviour, this was exhibited by both contestants; dominant males were more likely to have damaged antlers. Dominance ranks exist within fallow deer populations which can be linked to aggression level and body size, when competing for a male, however, how ranks are obtained is not studied extensively.

Endurance rivalry:
Male fallow deer are highly competitive during the rutting season; successful mating depends mainly on body size and dominance rank. Many factors can determine the seasonal reproductive success of an individual male fallow deer; these factors include body size which can affect reproduction and survival. The amount of time spent in a lek can be an important factor in determining male reproductive success; energy can play an important role for the duration of competitive leks. Among ungulates, fallow deer exhibit one of the most outstanding examples of sexual dimorphism, as males are much larger than females. For sexual selection to lead to the evolution of sexual dimorphism, where males are bigger than females, there must be advantages: (1) advantages during combat, (2) endurance rivalry advantage, (3) female preference for larger males, and (4) advantages during sperm competition. Sexual selection has chosen bigger males over an evolutionary time scale and conferred advantages during competition of mates by a variety of mechanisms which intrasexual competition, access to females, and resource accessibility which effects female attractiveness.

Body size is important during male-male agonistic interactions and endurance rivalry, while females tend to have a preference for larger males. Dominance rank is a good indicator of body size and body mass, however, age was not an important factor. In a study done by McElligott et al. (2001), it was found that mating success was related to body size, pre-rut and rut rank. Similarly, in another study, researchers found that age, weight, and display effort were all significant factors in determining mating success; in both studies, mating success was measured by the frequency of copulations. Which means that a variety of factors in different fallow deer populations can affect the overall energy allocation which will ultimately affect mating success. Maternal investment early in life can be critical to the development of body size since it can be quite variable at that stage depending on resources and habitat type. Mature male body size can be a better indicator of overall male quality rather than body mass since body mass depends on a variety of resources each year and is not a static trait, body mass can be a complex trait to measure.

Name:
The name fallow is derived from the deer's pale brown color. The Latin word dāma or damma, used for roe deer, gazelles, and antelopes, lies at the root of the modern scientific name, as well as the German Damhirsch, French daim, Dutch damhert, and Italian daino. In Croatian and Serbian, the name for the fallow deer is jelen lopatar ("shovel deer"), due to the form of its antlers. The Hebrew name of the fallow deer, yachmur (יחמור), comes from the Aramaic language, where chamra (חמרא) means "red" or "brown".
----------------------------------
The Amsterdamse Waterleidingduinen (AWD) (3400 ha) is one of the most beautiful nature areas in The Netherlands. The habitat of the widest dunes of Holland - with lakes, flows, forests, meadows, shrubs and undergrowth - consists a.o. of fallow deers, roe deers, foxes, horses, cows and cormorants.

DUTCH: (bron: nl.wikipedia.org)

Het damhert (Dama dama) is een evenhoevig zoogdier uit de familie van de hertachtigen (Cervidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd als Cervus dama in 1758 gepubliceerd door Carl Linnaeus. Tussen de ijstijden leefden de damherten onder andere tot in West-Europa, maar de laatste ijstijd heeft de dieren naar Klein-Azië verdreven. De Romeinen brachten de soort weer met zich mee en verspreidden het dier door het gehele Romeinse Rijk. Tegenwoordig komt het op alle continenten behalve Antarctica voor. Het damhert is de soort die het vaakst gehouden wordt in hertenkampen. Het Mesopotamisch damhert (Dama mesopotamica) uit Iran en Irak wordt vaak als ondersoort van het damhert beschouwd.

Uiterlijk:
Het damhert is groter dan een ree en kleiner dan een edelhert. De kop-romplengte is 130 tot 170 centimeter en de schofthoogte 85 tot 110 centimeter. Het damhert kan 45 tot 100 kilogram zwaar worden, bij hoge uitzondering tot 130 kilogram. De staart is vrij lang: 16 tot 19 centimeter. Het mannetje (hertenbok of schoffelaar genaamd - aan schaufler, Duits jagersjargon, ontleend -, naar de vorm van het gewei van volwassen dieren) wordt over het algemeen zwaarder dan het vrouwtje (hinde genaamd).

Kleur:
Er zijn veel variaties in kleur, van wit via lichtbruin tot bijna zwart, maar meestal is de rugzijde roodachtig geel tot kastanjebruin van kleur en de buikzijde geelwit. De dominante kleur verschilt echter per gebied. In de winter is de vachtkleur grijzer. Het damhert ruit twee keer per jaar, een keer in mei of juni en een tweede keer in september of oktober. De vacht is meestal bezaaid met witte vlekjes, deze zijn in de winter minder opvallend. Bepaalde kleurpatronen, bijvoorbeeld geheel witte dieren, hebben geen vlekken. Bij zwarte dieren zijn de vlekjes eerder bruinzwart van kleur, lichter dan de rest van de vacht. De romp heeft een patroon van zwart en wit en een zwarte streep, die doorloopt tot de bovenkant van de staart. Deze zwarte streep ontbreekt bij geheel witte en geheel zwarte dieren.

Gewei:
Een opvallend kenmerk, waarmee het zich onderscheidt van andere echte herten, is het schoffelgewei. Hierbij zijn de einden van de takken met elkaar verbonden door platen. Enkel het mannetje draagt een gewei. Het wordt in april en mei afgeworpen, waarna het gelijk weer begint aan te groeien. De basthuid wordt in augustus en september afgeschuurd. Het gewei groeit naarmate het dier ouder wordt. Bejaarde mannetjes hebben weer kleinere geweien.

Herkenning:
Het damhert is makkelijk te verwarren met het eveneens gevlekte sikahert, maar de laatste heeft een vertakt gewei en is kleiner. Damherten zijn verder te herkennen aan een opvallend bosje haren bij de penisschede (voor mannetjes) of onder de vulva (bij vrouwtjes).

Voedsel en leefwijze:
Het damhert voedt zich voornamelijk met grassen, biezen en kruiden, aangevuld met jonge bladeren, bessen (rozenbottel, braam, bosbes), eikels, granen, wortelen en 's winters schors, hulst en heide. Aan de rand van het Teutoburgerwoud kan men ze op zomeravonden in appelboomgaarden treffen om (bijna) rijpe appels van de bomen te "stelen".

Het zijn dagdieren. In verstoorde gebieden zijn ze echter meer schemeringsdieren. Oudere mannetjes hebben de neiging vooral 's nachts te leven. Het damhert is een goede zwemmer.

Sociaal gedrag:
Damherten leven in gescheiden roedels. Na de paartijd leven de volwassen mannetjes in aparte vrijgezellengroepjes, terwijl de vrouwtjes (hinden) met hun nakomelingen van dit en voorgaande jaar in groepjes van vijf tot zeven dieren leven. Een hindenroedel wordt geleid door een dominant vrouwtje. Jonge mannetjes blijven meestal bij zo'n groep tot ze twintig maanden oud zijn, waarna ze trekken naar de vrijgezellengroepjes. Op open voedselrijke gronden kunnen de roedels zich samenvoegen tot groepen van tot wel tachtig dieren. In sommige (meestal meer open) gebieden komen het gehele jaar door gemengde roedels voor. Het damhert is buiten de bronsttijd niet territoriaal, en de woongebieden overlappen vaak. Het woongebied van de mannetjes is vaak groter dan dat van de hinden.

Voortplanting en levensverwachting[bewerken:
De bronsttijd valt in de tweede helft van oktober en duurt tot begin november. Tijdens de aanloop naar de bronsttijd gaan de mannetjes gevechten aan voor een territorium. Meestal bestaat dit uit schijngevechten, maar echte gevechten komen voor. Er vallen echter zelden doden. Het veroverde territorium dient als strijdperk, "lek" genaamd, en ligt in ongeveer hetzelfde gebied als de voorgaande jaren. Met de hoeven krabt hij een ondiepe kuil in de grond, die hij besproeit met urine. Het territorium wordt gemarkeerd door langs de bomen te schuren. Met luide brullen lokt de hertenbok hindes. Het vrouwtje kiest het mannetje waarmee ze wil paren. Een minderheid paart met meerdere mannetjes in hetzelfde jaar, waarop de kans hoger is als het eerste mannetje oud is of als het mannetje zelf tijdens dezelfde bronsttijd vaker paarde. Dat is mogelijk te wijten aan de lagere spermakwaliteit van deze mannetjes.

Kalf:
Vrouwtjes zijn na zestien maanden geslachtsrijp, mannetjes na zeven tot veertien maanden. Jonge mannetjes zullen echter weinig kans hebben om zich voort te planten, aangezien ze nog niet sterk genoeg zijn om een territorium te veroveren.

In juni en juli, na een draagtijd van 230 dagen, wordt één kalf (zelden twee) geboren. Het kalfje weegt ongeveer 4,5 kilogram en heeft eenzelfde kleurenpatroon als volwassen dieren. Damherten die op volwassen leeftijd wit zijn, worden echter met een zandkleurige vacht geboren. Het kalf zal zich meestal de eerste weken verscholen houden in de vegetatie, maar het kan zijn moeder al volgen. De zoogtijd duurt gemiddeld zo'n twaalf weken.

Het damhert kan tot circa 25 jaar oud worden. De vrouwtjes zijn geslachtsrijp tot een leeftijd van circa 23 jaar.

Verspreiding en leefgebied:
Het damhert komt van nature voor in volwassen loofbossen en gemengde bossen, zelden in naaldbossen. Hij heeft een voorkeur voor bossen met een dichte onderbegroeiing, in de buurt van open parkachtig bosgebied en landbouwgronden. In Spanje komt de soort ook in moerasgebieden voor. De bossen dienen voornamelijk als schuilplaats, terwijl de meer open gebieden als graasplek dienen.

Tijdens de interglacialen kwam het damhert voor in een groot gedeelte van Europa, maar is daar tijdens de laatste ijstijd uitgestorven. Slechts in Klein-Azië wist de soort zich te handhaven. Met behulp van de Feniciërs en de Romeinen en later de adel is de soort van daaruit weer ingevoerd in grote delen van Europa, van waar het weer over de rest van de wereld is verspreid. Tegenwoordig komt het damhert voor in het zuiden van Zweden en Finland, de Britse Eilanden, West- en Centraal-Europa van Noord-Frankrijk en de Benelux tot de Baltische staten en Roemenië, en in geïsoleerde populaties in Italië en het Iberisch Schiereiland (onder andere de Coto Doñana). Vanuit Europa is de soort ingevoerd in onder andere de Verenigde Staten, Argentinië, Zuid-Afrika, Australië en Nieuw-Zeeland.

Het damhert in Nederland:
In Nederland komt het damhert voor op de Veluwe, in de duinen en op kinderboerderijen en hertenkampen. Er ontsnappen weleens een of meer damherten, zodat verspreid over Nederland verscheidene groepjes voorkomen.

Het damhert werd in 1994 op de Nederlandse Rode Lijst voor zoogdieren gezet in de categorie "bedreigd" en in 2007 als 'niet bedreigd' weer daarvan afgevoerd. Het beheer van damherten in de Waterleidingduinen en op de Veluwe leidt tot afschot om overpopulatie tegen te gaan. Men hoopt zo een stand te bereiken die in lijn is met de draagkracht van het gebied.

-----------------------------------------

Amsterdamse Waterleidingduinen (bron nl.wikipedia.org)

De Amsterdamse Waterleidingduinen is een duingebied tussen Zandvoort (Noord-Holland) en de Langevelderslag in de gemeente Noordwijk (Zuid-Holland).

Het duingebied is ingericht voor de winning van drinkwater voor de stad Amsterdam; er stroomt jaarlijks vijftig miljoen kubieke meter drinkwater door dit 3400 hectare grote gebied. Er wordt sinds 1853 water gewonnen, waarmee het het oudste waterwingebied van Nederland is. Het wordt geëxploiteerd door Waternet.

Natuur en recreatie:
Het duingebied is een beschermd natuurmonument en bij de Europese Commissie aangemeld als Habitatrichtlijngebied. Daarmee geniet het bescherming volgens de Europese regelgeving. Rust, ruimte en natuur zijn de voornaamste kernwaarden van dit gebied. Om dit te waarborgen is enkel wandelen toegestaan. Ook mag buiten de paden overal worden gewandeld. De Amsterdamse Waterleidingduinen zijn met 3400 hectare een van de grootste aaneengesloten wandelgebieden van Nederland. De Amsterdamse Waterleidingduinen trekken jaarlijks rond de miljoen bezoekers. Het is daarmee een van de best bezochte attracties van Nederland.

Het gebied heeft vier hoofdingangen. Bij drie daarvan is een horecagelegenheid.

Panneland in Vogelenzang: Vogelenzangseduinweg 2
De Oase in Vogelenzang: Eerste Leijweg 2; hier bevindt zich het bezoekerscentrum De Oranjekom
Zandvoortselaan in Zandvoort: Zandvoortselaan 130
De Zilk in De Zilk: Joppeweg 1
In het noorden ligt een uitgestrekt complex van infiltratiekanalen. Oostelijk van het infiltratiegebied zijn grote oppervlakten grond bebost. In het zuiden is het duinreliëf minder door vergravingen veranderd. Het centrale gebied bestaat uit een landschap van duinvaaggronden dat tijdens de duinverstuivingen tussen de 14e en de 16e eeuw is ontstaan.

Eigenaar van het gebied is de gemeente Amsterdam, hoewel het bezit voor het grootste deel in de gemeenten Zandvoort en Noordwijk ligt. Ook ligt een gedeelte in de gemeente Bloemendaal nabij Vogelenzang.

Damherten:
De Amsterdamse Waterleidingduinen heeft de grootste damhertenpopulatie van Nederland. Er wordt geschat dat er ongeveer 3.000 damherten rondlopen (2015), dat is circa 0,9 per hectare. Enkele zijn ooit ontsnapt uit parkjes of losgelaten en hebben zich in het natuurgebied sterk vermeerderd. Sinds een aantal jaren wordt er niet meer op gejaagd en zijn de aantallen verder toegenomen. Er is in toenemende mate kritiek op dit beleid. Damherten komen de laatste jaren veelvuldig op de wegen rond de Waterleidingduinen terecht, wat voor onveilige verkeerssituaties zorgt. In 2011 werden bijna 100 aanrijdingen met een damhert gemeld. Door het plaatsen van 20 km aan hoge rasters van 2.40 meter probeert de beheerder de damherten binnen het gebied te houden. Sinds dit in 2014 gedaan is, is het aantal aanrijdingen langs de AWD aan de Zandvoortselaan aanzienlijk gedaald. Door het omrasteren is er een gebied ontstaan van minder dan 5000 ha.
De damherten zijn in de zin van de wet "gehouden dieren". Op 10 maart 2016 besloot de rechter dat de populatie damherten in vijf jaar door afschot tot 800 stuks mag worden teruggebracht. Hiermee werd een eerdere beslissing van het provinciebestuur en de gemeente Amsterdam bekrachtigd.

Ecoduct:
Sinds 2009 zijn er plannen voor een ecoduct dat de Amsterdamse Waterleidingduinen moet verbinden met andere duingebieden in het noorden. Dit plan is een onderdeel van de ecologische hoofdstructuur van Nederland, het streven van de overheid meer aaneengesloten natuur te realiseren. Het ecoduct zal echter ook meer recreatie met zich meebrengen, waaronder een fietspad langs de rand van de Amsterdamse Waterleidingduinen.

Toegankelijkheid:
In een belevingsonderzoek uit 2008 worden enkele mogelijke ontwikkelingen geschetst die als ongewenst voor het gebied worden beschouwd. Fietsers, racefietsers en mountainbikes zijn wettelijk gezien gelijkwaardig en kunnen de rust in de waterleidingduinen verstoren. Drukke wandelpaden waar in de toekomst ook gefietst mag worden zullen de wandelaars het gebied in drijven. De zonering wordt op die manier doorbroken. Nu nog rustige gebieden worden indirect door het toestaan van fietsen drukker. Om deze reden is de Stichting Natuurbelang Amsterdamse Waterleidingduinen tegen de aanleg van (meer) fietspaden.

Wetenswaardig:
De foto op de hoes van het album Hoe sterk is de eenzame fietser van Boudewijn de Groot is gemaakt in de Amsterdamse Waterleidingduinen. De Groot zei hierover: "Voor de foto van de elpee wilde ik maar één ding: naar de plek waar ik het liefste kom - de Amsterdamse Waterleidingduinen. Je mag daar niet fietsen, dus eenzamer kun je je als fietser niet voelen."

-----------------------------------------
Shot with the Nikon D850 and Tamron 70-200 G2 at 200 mm.

Thanks for looking.
----------------------------------------------------------
© PJJA Timmermans [2020] all rights reserved.
Pjerry.photos at gmail.com
http:--www.werkaandemuur.nl-index-shop-nl-Pierre-Timmermans-shop-3887
----------------------------------------------------------

http:--awd-bossie.blogspot.nl-
Read less